Ang pamilya ang itinuturing na haligi ng pagkakakilanlan at katatagan sa kulturang Pilipino, kaya’t ang pagbawi mula sa adiksiyon ay kadalasang nagiging kolektibong karanasan. Kapag pumasok sa rehabilitasyon ang isang mahal sa buhay, sabay na hinarap ng buong sambahayan ang iba’t ibang emosyon — lungkot, guilt, pag-asa, at paggaling. Para makayanan ito, kailangang buuing muli ang tiwala, baguhin ang mga papel sa loob ng pamilya, at humugot ng lakas mula sa ugnayang hindi matitinag.

Bagama’t personal ang karanasan ng bawat pamilya, madalas din itong maging salamin ng karanasan ng marami. Ayon sa pag-aaral nina Derasin et al. noong 2024, kadalasang ang pamilya ang pangunahing pinagmumulan ng emosyonal at pinansyal na suporta ng mga sumasailalim sa gamutan. Pero kaakibat nito ang mga pagsubok — mula sa stigma hanggang sa matinding emosyonal na hirap ng makitang nahihirapan ang mahal sa buhay.

Kapag pumapasok sa rehab ang isang kapamilya, kalakip nito ang halong ginhawa at takot — ginhawang humingi na ng tulong, at takot sa mga susunod na mangyayari. Maraming pamilya ang nakararanas ng hindi makatulog, matinding pag-aalala, at minsan ay depresyon. Ang pagkawala ng mahal sa buhay sa pang-araw-araw na buhay ay nag-iiwan ng puwang na mahirap punan.

Pero nagsisimula ang paggaling sa pag-unawa. Gaya ng sinabi ni Jon Ty, Chairman ng Bridges of Hope, “We understand the immense struggle associated with substance abuse and how difficult it is to seek help. This is why we are reaching out to families and individuals all over the country — to make high-quality, professional, and private addiction treatment accessible for everyone.”

Ang Bridges of Hope, isa sa mga nangungunang rehab network sa bansa, ay nagsisilbing takbuhan ng mga pamilyang naghahanap hindi lang ng lunas kundi ng pagbabago. Mayroon silang mahigit 10 center sa buong Pilipinas at ginagamit nila ang family-inclusive na approach — dahil epektibo lamang ang paggaling kung kasama ang tahanan sa proseso.

Isa sa pinakamahirap na aspeto para sa pamilya ay ang pagkatutong magtakda ng hangganan. Bago pa ang rehab, marami ang napapasok sa codependency — pag-aalaga nang sobra, pagtanggi sa katotohanan, o pagpapalampas sa maling asal. Pagkatapos ng rehab, hinihikayat ang pamilya na baguhin ito — mula sa pagkontrol tungo sa makabuluhang suporta.

Tinutulungan ng Bridges of Hope ang mga pamilya na bumuo ng mas malusog na relasyon. Kasama rito ang family therapy, aftercare planning, at edukasyon tungkol sa relapse prevention. Layunin nilang hindi lang gamutin ang indibidwal, kundi bigyan din ng kakayahan ang pamilya para sa pangmatagalang paggaling.

Mahalaga ang pananampalataya sa paraan ng pagharap ng mga pamilyang Pilipino. Ang mga prayer group, simbahan, at spiritual counseling ay madalas nagiging sandalan. Nagbibigay rin ng ginhawa ang suporta mula sa barangay o mga peer group — pinapaalalang hindi sila nag-iisa.

Tulad ng sinabi ng isang Bridges of Hope graduate sa kanyang patotoo, “My family didn’t just wait for me to change — they changed with me. They learned, they forgave, and they grew. That’s what saved me.”

Hindi natatapos ang recovery paglabas sa rehab. Kailangang magpatuloy ang pamilya sa pag-aadjust, pag-uusap, at paggaling. Mahaba ang biyahe, pero posible. Sa tulong ng mga organisasyong tulad ng Bridges of Hope na nagbibigay ng lifetime aftercare, hindi kailanman nag-iisa ang pamilya.

Binigyang-diin ni Jon Ty ang papel ng pamilya sa paggaling: “We’d like to recognize the people who are risking their lives for their mission of recovery and hope.” Kabilang sa misyong ito hindi lamang ang mga nasa loob ng treatment, kundi pati na ang mga pamilya — tahimik, matapang, at walang kondisyong sumusuporta.

Sa kulturang inuuna ang pamilya, hindi nakapagtatakang kahit sa gitna ng adiksiyon, nakakahanap pa rin ang mga pamilyang Pilipino ng paraan para gawing pag-asa ang sakit — at tulay ang bawat sugat.